اجتماع > اجتماعی – محمد جعفریان:
«تعدادی از دانش‌آموزانی که به اردو رفته بودند، در تصادف جان باختند». به‌نظرم «زهر مار» باید یک چیزی باشد شبیه طعم تلخی که همین خبر دارد.

مسئله به همین سادگی که من نوشتم و همین سادگی که شما خواندید نیست. آخرین باری که یکی از عزیزان‌تان را از دست دادید را به‌خاطر بیاورید تا مزه تلخ مرگ یادتان بیاید. حالا فکر کنید به جای پیرمرد و پیرزنی که بیشتر از استاندارد‌های جهانی هم از خدا عمر گرفته‌اند، یک نوجوان غرق شود، مثلا نوجوانی که تک فرزند هم هست و با هزار نذر و نیاز به دنیا آمده است. حسابش را بکنید پدر و مادر چه خون دلی که نمی‌خورند و چه جانی که نمی‌کنند تا فرزندشان مثلا ۱۲ساله بشود. غم حاصل از مرگ یک نوجوان را ضرب در ۷ کنید تا تلخی این خبر بیشتر مشخص شود. زهر مار باید یک چیزی باشد مثل همین خبر…

اما منهای همه تلخی‌ها، حتما همین «زهر مار» برای ما درس‌هایی هم دارد: به‌عنوان کسی که سال‌ها در سازمان جوانان هلال احمر، تجربه ساماندهی تعدادی از بزرگ‌ترین اردوهای تابستانی را دارم اگر قرار باشد اردو‌ها را توصیف کنم می‌گویم فصل خطر و خاطره. کمترین دستاورد یک اردو خاطره‌ای است که سال‌ها در ذهن دانش‌آموزان باقی می‌ماند. فرصت سفر دور از خانواده در روزهای بلوغ و احساس استقلال هم برکت دیگر این اردوهاست. چه بسیار نوجوانانی که در همین اردو‌ها مسیر زندگی‌شان تغییر کرده یا چیزهایی یاد گرفته‌اند که در ساعت‌ها کلاس درس و پای تخته نمی‌شود به آنها آموخت. اما اردو خطر هم دارد و این وظیفه مجریان است که این خطر را به حداقل نزدیک به صفر کاهش بدهند.

ساماندهی «اردو» ماست بندی نیست. حتی ماست‌بندی هم برای خودش نکاتی دارد و باید تجربه داشته باشی که ماستت ترش و شیرین نشود. عده‌ای اردو را مساوی هماهنگی اتوبوس برای رفت‌وآمد، پیش‌بینی چند وعده غذا و چند برنامه جنبی مثل بازی «وسطی» می‌دانند، اما یک اردوی سالم هم از نظر محتوی و هم روش اجرا باید دقیق و حرفه‌ای باشد. با این وضعی که پیش می‌رود بعید نیست بعد از مدتی پدر و مادر‌ها رضایت به حضور فرزندشان در هیچ اردویی ندهند. یاد مان نرود اردوی دانش‌آموزی فقط یک تفریح ساده نیست که با حذف شدنش هیچ اتفاقی نیفتد، یک فرصت فرهنگی و تربیتی است که نباید از دستش داد. همه دستگاه‌هایی که اردو برگزار می‌کنند باید تجربیاتشان را به اشتراک بگذارند و آیین‌نامه‌های کاربردی در این زمینه تدوین شود. اگر آیین‌نامه‌های فعلی نقص دارند باید هر چه سریع‌تر آنها را بر طرف کنیم. شاید لازم باشد این آیین‌نامه‌ها از قوانین راهنمایی و رانندگی سختگیرانه‌تر هم باشد. مثلا در اردوی دانش‌آموزی هیچ راننده‌ای نباید بیشتر از ۶ساعت مداوم رانندگی کند یا مطمئن شویم از اتوبوس‌های فرسوده نهادهای دولتی و نظامی برای اردو استفاده نمی‌شود. نکته آخر اینکه گاهی یک عرض تسلیت یا عذرخواهی ساده می‌تواند مثل آب سردی بر آتش اندوه اطرافیان باشد. معمولا در این حوادث همه، دیگران را مقصر می‌دانند و هیچ‌کس حاضر به عذرخواهی نیست. لطفا یکی عذرخواهی کند.

منبع: همشهری انلاین