همشهری آنلاین– بهاره خسروی :زوریک تنها پسر «واهان» و «کاتاری» بود و ۴ خواهر داشت. این پسر باهوش و ذکاوت اهل ورزش، به‌ویژه فوتبال، بود. او بعد از پایان دوران دبیرستانش در کنکور سراسری شرکت کرد اما پذیرفته نشد. به همین دلیل به خدمت سربازی رفت. البته این ماجرا چند ماه قبل از شروع جنگ تحمیلی اتفاق افتاد.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
آرتوش اسکندری، از اعضای انجمن ارامنه، با بیان این مطلب درباره نحوه شهادت زوریک که در نخسین روزهای جنگ اتفاق افتاد می‌گوید: « زوریک پس از طی سه ماه دوره آموزشی در شاهرود به لشکر ۶۴ ارومیه منتقل شد. ۸ ماه بود که مشغول خدمت سربازی در منطقه جنگی پیرانشهر بود که در روز ۱۹ مهر ماه سال ۱۳۵۹ در حمله‌ای غافلیگرکننده، هدف میگ و میراژ عراقی‌ها قرار گرفتند. در حالی که زوریک آن روز در سنگر تنها بود و آماده دفاع و شلیک خمپاره بود در حمله جنگنده‌های عراقی با اصابت یک بمب به سنگرش به شهادت رسید.»
به گفته اسکندری، بعد از به شهادت رسیدن زوریک، نامه‌ای از او به دست خانواده‌اش رسید که در آن از حال و هوای خودش، پادگان و دوستانش نوشته بود و از والدینش خواسته بود که با توجه به شرایط جنگی کشور مقررات خاموشی شبانه را رعایت کنند و به هواپیماها و بمب افکن‌های دشمن فرصت جهت‌یابی و شناسایی ندهند.
همچنین دوستانش برای زنده نگه داشتن یاد و نام این شهید تیم فوتبالی را به نام شهید زوریک مرادیان تشکیل دادند و این تیم هر سال در بازی‌های سراسری ارامنه که توسط باشگاه فرهنگی – ورزشی آرارات برگزار می‌شود و نیز در دیگر مسابقات ورزشی شرکت می‌کند.
اسکندری درباره نحوه مراسم تدفین این نخستین شهید ارمنی تعریف می‌کند: «به دلیل اینکه بستگان نزدیک زوریک، ساکن اراک بودند مجلس ترحیمی از سوی هیئت کلیسا و مدرسه آن شهر وابسته به خلیفه‌گری ارامنه تهران در کلیسای «مسروپ مقدس» نیز به مناسبت شهادتش برگزار شد. همچنین پس از انجام مراسم مذهبی در روز بیست و چهارم مهر ۱۳۵۹ در گورستان ارامنه (در جاده خراسان) در میان حزن و اندوه جمعیت کثیری از مشایعت کنندگان پیکرش به خاک سپرده شد.»
