تا زمانی که مسئولان در بند منافع حزبی یا قدرت‌طلبی گرفتارند، نمی‌توان از حکمرانی سلیمانی‌وار سخن گفت
به گزارش همشهری‌آنلاین، افشین علا، شاعر و نویسنده در یاداداشتی با عنوان «مکتب سلیمانی راهی برای عبور از بحران‌ها» در روزنامه همشهری نوشت:
فرماندهان و مقامات نظامی جهان، افزون بر تسلط بر دانش و فنون نظامی، همواره برای خود جایگاهی ممتاز و پرهیبت قائلند؛ جایگاهی که با جلوه‌های ظاهری همچون لباس‌های رسمی، نشان‌ها و القاب پرزرق‌وبرق تقویت می‌شود. این شأن و منزلت، به‌حدی در میان دولت‌ها و ملت‌ها پذیرفته شده است که فقدان آن، نوعی خلأ در شخصیت این مقامات تلقی می‌شود.
سردار قاسم سلیمانی اما از این رسم دیرینه روی برتافت و با روحیه‌ای بسیجی و مردمی، در اوج اقتدار نظامی، خود را تنها سربازی ساده و بی‌ادعا برای ملت دانست.
او قواعد رسمی و مرسوم را به چالش کشید و نشان داد که فرمانده می‌تواند در عین توانمندی، فارغ از تشریفات و ظواهر، خادم مردم باشد. این تحول فکری، نقطه عطفی در معادلات نظامی جهان رقم زد و به‌سبب پیوند عمیق با هویت ملی ایرانیان، جایگاهی بی‌بدیل یافت.
بی‌تردید، این نگاه متعالی باید الگویی برای تمام ارکان و نهادهای خدمتگزار باشد، نه صرفا الهام‌بخش سربازان وظیفه. اگر تمامی مدیران و مسئولان، روحیه‌ای از جنس اخلاص و تعهد شهید سلیمانی را درک کنند و همچون او به انجام وظایف خود بیندیشند، جامعه ایرانی خواهد توانست از چالش‌ها و کاستی‌ها عبور و افقی روشن‌تر برای خود ترسیم کند.
فرهنگ کهن ایران‌زمین همواره نمادی از صلح‌طلبی، نوع‌دوستی و رواداری بوده است. پس از ظهور اسلام نیز این فرهنگ با آموزه‌های قرآنی درهم‌آمیخت و آثاری چون شاهنامه، ضمن ستایش رشادت و دلیری، بر عدالت، مهربانی و نوع‌دوستی تأکید کردند.
با وجود ظرفیت عظیم در این مسیر، آنچه تاکنون محقق شده است، با آرمان‌های شهید سلیمانی فاصله‌ای ژرف دارد. تا زمانی که مسئولان در قیدوبند منافع حزبی، جناحی یا قدرت‌طلبی گرفتارند، نمی‌توان از حکمرانی سلیمانی‌وار سخن گفت. این آرمان‌ها زمانی تحقق می‌یابند که صداقت و ایثار بر رفتار و تصمیمات مدیران سایه افکند.
شهادت سردار سلیمانی موجی بی‌مانند از شور و شعور در میان مردم برانگیخت؛ موجی که در آغاز، چونان انقلابی عظیم می‌نمود، اما متأسفانه، در پی مشکلات داخلی و بحران‌های مدیریتی، این خیزش بزرگ به مرور به روزمرگی دچار شد. اکنون تکریم آن شهید بزرگوار، اغلب به مراسمی رسمی و کلیشه‌ای بدل شده و شور نخستین را از دست داده است. این غفلت، جفایی آشکار در حق آن شهید والامقام است که باید با تدبیری شایسته جبران شود.
